เที่ยวละไม กับใจละเมอ ภาคสอง ตอนเสม็ดเสร็จ…ฝน

จากภูเก็ต สมุย สุดท้ายเหลือแค่เสม็ด

มีเหตุผลมากมายในการไปเสม็ดครั้งนี้

หนึ่ง เลือกเพราะใกล้และติดงานไปได้ไม่ไกล และไม่อยากเหนื่อยมาก

สอง เลือกเพราะใกล้และติดงานไปได้ไม่ไกล และไม่อยากเหนื่อยมาก

สาม เลือกเพราะใกล้และติดงานไปได้ไม่ไกล และไม่อยากเหนื่อยมาก

สี่ ยังไงก็ต้องไปแล้วนาทีนี้ ทะเล

 

ชักชวนพรรคพวกได้ 5 คน ผสมปนเปกันไประหว่างพี่สนิท น้องสนิท และ เพื่อนสนิท

ไม่มีอะไรยากไปกว่านั้นและไม่มีอะไรง่ายเกินกว่าจะฝัน

ออกเดินทางหลักเลิงานวันอังคาร ไปกลางสัปดาห์แม่มเลย คนแยะนัก

เลือกไปพักอ่าวลุงดำ เพื่ออะไรหลายๆอย่าง รำลึกความหลัง รำลึกความฝัน

 

เที่ยวละไปกับใจละเมอภาคนี้ จัดได้ว่าเป็นทริปเฉพาะกิจ พิเศษใส่ไข่ ไม่ใส่ขิง

แรกเริ่มโทรไปจองก็โดนลองของซะ รีสอร์ทโทรมาบอกว่า บ้านหน้าหาดที่เราจองเกิดความผิดพลาด

จะขอยกเลิก เพราะมีคนจองไปก่อนหน้านี้แล้ว

คือมึงพึ่งนึกห่าไรได้ กูจองไปสามวันแล้วมึงพึ่งได้ ฟะฟะฟะฟฟายเอ๊ยยยยยยยยย

 

สันนิษฐานว่า คงมีใครอยากจะเช่าขึ้นมาและน่าจะอยู่นานกว่าเรา มันถึงจะเอาบ้านไปให้

สุดท้ายเคลียร์ได้ เมื่อยื่นคำขาดว่า ถ้าไม่ได้ ไม่ไป วัยรุ่นเว้ย

 

ก่อนไปมันโทรมาถามเรื่องเรืออีกว่าจะเอาไหม ทั้งๆที่คุยเรื่องนี้ไปสามรอบ แถมแฟกส์ไปอย่างละเอียดอีกรอบ

แหม…กูล่ะอยากจะด่ามันหยาบๆให้สะใจจริงๆ

ลักษณะว่าจะพูดไม่รู้เรื่องเว้ยเฮ้ย

แต่ก่อนมันไม่ก๊งยังงี้นี่หว่า

 

ไปถึงคืนแรก ก็พบคำตอบว่าทำไม เพราะมีน้องๆมากันแบบปิดเทอมไงสิบเอ็ดคน มาก่อนเราน่าจะสักสองคืน

คือมันจะเอาบ้านหน้าหาดให้แก๊งน้องเขา

ก็เท่านั้น

ไม่มีอะไรมากกว่า ได้เงินเพิ่ม

 

ไปถึงคืนแรก ก็นั่งรำลึกความหลังครั้งวัยรุ่นกับน้องสนิทถึงตีสาม

เช้ามาฝนตกและดูทีท่าว่าจะไม่มีแดด sms จากเจ้านายเข้ามาอย่างเก๋ไก๋สไลเดอร์ว่า

เมื่อคืนเมล์หา God of rian แล้ว ว่าขอให้ฝนตก  แหม ไม่ค่อยเลยเจ้านายกู

 

 

 

เช้ามาเรากิน เล่นน้ำ กินเล่นน้ำ แล้วก็กิน สลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น

บางคนก็เลือกสนทนาธรรมกับหมอน บ้างก็นอนพักผ่อนอายุกับเก้าอี้อยู่บนระเบียงบ้าน

 

 

 

แก๊งวัยรุ่นไทยเลือกเดินไปอ่าวหวาย รำลึกความหลังกันได้อีกมากมาย

 

 

 

 

ตรงนั้นเคยมา ตรงนี้เคยมี อ่าวหวาย น้ำใส สวยเหมือนเคย

 

 

แล้วเหตุการณ์หฤหรรษ์แบบหมดกั๊น หมดกัน ก็เกิดขึ้น

ฝนตกมาตลอดจนวันเรามาฝนหยุด เหมือนๆจะหยุดให้เล่นน้ำ

เอ้ากราบขอบคุณพระพิรุณงามๆไว้ตรงนี้

 

แต่ก่อนหน้านี้พระพิรุณท่านตกหลายวันมากๆน่ะสิ ตกซะต้นไม้ล้มโดนเสาไฟฟ้าล้มไป 10 ต้น

ไฟบรเวณลุงดำเลยดับ และไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่

เลยทำให้เราเดินไปกินข้าวที่แสงเทียน

ไวเท่ามดเป็นไข้หวัดเม็กซิโก

ระหว่างทางเจอร้านน่ารัก สาบานได้ว่าคิดไว้ว่าเดี๋ยวจะมานั่ง 555

แล้วก็ได้มานั่งจริงๆ

 

 

 

ก็ลองกล้องใหม่กันไป โทรไปถามทางรีสอร์ทว่า ไฟจะมาเมื่อไหร่ แม่งปิดเครื่องหนีกูไปซะงั้น

แล้วฝนตกอากาศร้อน กูจะนอนยังไง

 

อ่ะที่ประชุมมีมติง่ายๆว่า กูจะนอนสบาย อ่ะงั้นย้ายที่คืนนึง ย้ายแต่ตัวมานอนที่แสงเทียน

เสร็จสับปุ๊ปปั๊ป มองย้อนไปที่เก่าที่เราพัก ไฟมาซะงั้น จะโทรแจ้งกูสักนิดไหมเนี่ย เสียเงินเพิ่มไปอีกคืน

เลยยอมดึกดื่นไปกับไฮเนเก้นอีกคืน ถึง ตีสอง นี่ตกลงกูมาพักผ่อนใช่ไหม

 

ตกดึก เสียงฝนตก กลบเสียงกรนของคนไปได้บ้าง

ตื่นเช้าที่เราต้องกลับ

ฝนยังตกอยู่ แต่ดูคลื่นทะเล เหมือนจะมีสึนามิ ในอีกห้านาทียังไงบอกไม่ถูก

 

คำถามที่ว่าแล้วเราจะกลับกันยังไงเกิดขึ้น…

มองเห็นเรือรบไกลๆ หวังว่าคงไม่ต้องใช้บริการมันนะ

 

ตกบ่ายฟ้าเปิด เราเรียกเรือเร็วมารับ กลับถึงฝั่งอย่างปลอดภัย พี่สนิทแนะนำร้านอาหารอร่อยถูกใจ

แบบว่ากุ้งอบวุ้นเส้น อร่อยไปจนถึงเส้นข้างในอะไรแบบนั้น

 

แล้วก็ขับรถกลับกันมา

ถามว่ามีอะไรประทับใจไหม ก็ต้องตอบว่าไม่ ไปพักผ่อนและไปผ่อนความคิดถึงทะเลอย่างเดียว

ลุงดำ คงหมดมนต์ขลังคล้ายๆกับปาย

 

ทะเลไม่สวยใส ไม่มีใครดูและหาด ห้องพักไม่ถึงกับไม่สะอาด แต่ก็ขาดความเอาใจใส่

นึกย้อนไปว่า บางทีการมีนายทุนเข้ามา การรักษาหาดน่าจะดีกว่านี้ มีคนเก็บขยะ กวาดทะเล

 

แต่ราคาค่าดูแลรักษาธรรมชาติ อาจจะสาหัสกว่านี้

ถ้าไปเสม็ด ไม่หาที่พักดีๆไปเลย ก็แนะนำเลยว่าไปพักแสงเทียน แล้ววนเวียนเดินเที่ยวเอา จะเมาได้มากกว่า

 

ต่อไปนี้ใครชวนไปเสม็ด คงบอกได้ว่า ไม่มีความท้าทายใดๆหลงเหลือ

ไม่ใช่เสม็ดไม่ดี แต่คนบนเสม็ดน่ะสิไม่ไหว

แต่ไม่ได้หมายความคนทั้งเกาะจะแย่อะไร เลวดีปะปนกันไป

 

สุดท้ายขากลับแวะพักรถบนมอร์เตอร์เวย์ เลยแวะทักทาย จ่า หมู่ ผู้กองหรือ ผู้กำกับ ไม่รู้ ยืนดูพวกเราอยู่นาน เลยระรานคุณตำรวจซะ

 

 

 

รบกวนการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ จะโดนจับไหมนี่กู

รักนะ ตำรวจทางหลวง

จุ๊บๆ

 

จบๆกันไป เที่ยวละไมกับใจละเมอโครงการสอง